*Happy New Year*

 

*Happy New Year*

*GOOD Morning* 🔼🔽                                                                                                                         

 *ECHO-एक गूंज* 🌍

કેલેન્ડર અને ઘડિયાળની જેમ આપણી જિંદગી પણ હવે ડિજિટલ થઇ ગઇ છે. આપણા બધાની લાઇફ ટેક્નોલોજી ડ્રિવન થઇ ગઇ છે. આપણે દોરવાતા રહીએ છીએ. મોબાઇલ, લેપટોપ અને બીજા ઇન્સ્ટ્રુમેન્ટ આપણને ન સમજાય એ રીતે આપણને કંટ્રોલ કરતા રહે છે. આપણી સંવેદનાઓનું પણ ડિજિટલાઇઝેશન થઇ ગયું છે. હવે આપણે હસતા નથી પણ ઇમોજી મૂકી દઇએ છીએ. આપણી બધી જ મોજ ઇમોજીએ છીનવી લીધી છે. હગના ઇમોજીમાં ઉષ્મા વર્તાતી નથી. રડવાના ઇમોજીથી આંખમાં જરાકેય ભેજ વર્તાતો નથી. ડાન્સના ઇમોજીમાં પગ જરાયે થરકતો નથી અને આહના ઇમોજીમાં રુંવાડુંયે ફરકતું નથી. વર્ચ્યુલ રિલેશન્સમાં સંબંધોનું પોત વધુને વધુ પાતળું પડતું જાય છે. સામે હોય એની પરવા નથી અને સ્ક્રીન પર આપણે સંબંધો શોધતા ફરીએ છીએ. લાઇક્સ, કમેન્ટસ, ફોલોઅર્સ, સ્ટેટસ અને ટ્રોલિંગમાં ખોવાયેલા આપણે સરવાળે તો એકલતા જ અનુભવીએ છીએ. સોશિયલાઇઝિંગની વ્યાખ્યા જ બદલી ગઇ છે. ખોટું કંઇ નથી, ખોટું હોય તો માત્ર એનો અતિરેક છે. પોતાના છે એને સાચવી રાખો, જાળવી રાખો, બાકી બધું પછી કરો. કોણ સૌથી વધુ મહત્વનું છે? શું સૌથી વધુ ઇમ્પોર્ટન્ટ છે? સરવાળે કોના માટે બધું કરીએ છીએ? કંઇક છૂટે ત્યારે આપણી અંદર પણ કંઇક તૂટતું હોય છે. નંબર ડિલિટ કરતી વખતે કે કોઇને બ્લોક કરતી વખતે આંગળી જરાક તો ધ્રૂજતી હોય છે, શ્વાસ જરાક તો તરડાતો હોય છે. મનને મનાવવું પડે છે અને તનને સંભાળવું પડે છે.